سمفونی صبر

هميشه فکر مي کردم ما آدمها بعضي وقتها،سري به اين راه مشهور مي زنيم و

ديگر اين که خيال مي کردم عرض آن بايد حد اکثر سه يا چهار متر باشد.

ولي از وقتي که فهميدم هر دو تصور من به طور فابريک اشتباه بوده،

آنقدر نا راحت هستم که انگار به زور يک پيراهن دو سايز کوچکتر از خودم

را تنم کرده ام.مي فرماييد چه طور ملتفت اين موضوع شدم؟

عرض مي کنم.جناب مولانا در دفتر دوم مثنوي(آخراش) حکايتي از ملانصرالدين

نقل مي کند.به اين قرار که او و پدرش روزي داشتند از کوچه اي رد مي شدندکه برخوردند

به يک تشييع جنازه.پسر ميٌت در جلوي تابوت گريه کنان راه مي رفت ونک ونال مي کرد

 و مي گفت:پدر عزيزم تو رو کجا مي برند؟جاييکه نه فرشي هست نه چراغي نه غذايي نه...

پسر وقتي اين ها را شنيد به پدر گفت :به خدا قسم اين مرده راخانه ي مامي برند.

پدر گفت:مگر ديوانه شده اي؟.جوحي گفت :خوب گوش بده پدرجان!

نشاني هاي که اين پسرمي دهد،همه نشاني خانه ي ماست.نه فرشي،نه چراغي،نه غذايي.

مولانا مي گويد: اين همه قرآن مي خواني واين همه آدرس و نشاني از خدا

مي شنوي ولي يک بار نمي گويي شايد اين ها، آدرس و نشاني تو باشد.

قرآن فرياد بر مي آورد:

مومنان آناني هستند که اين صفت وآن ويژگي را دارند.مي گوييم با ما که نيست.

مي گويد: مجرمان کساني اند که اين و آن خصلت را دارند،مي گوييم منظورش

ما نيستيم.خلاصه آن که اصلا خود را طرف حساب کلام خدا نمي دانيم.

بعد از اين ماجرا بود که فهميدم اولا بيشتر ما، هميشه،

خودمان رابه کوچه ي ... چپ مي زنيم در ثاني اون راه اصلا کوچه نيست.

چون اين همه آدم که توي کوچه جا نمي گيرند.اون راه يک بزرگراه است.

                                                                           همین!