
جايي چيز قشنگي خوندم که درباره ي شهيد چمران بود از قول همسرش.
دقيقش يادم نيست اما همچين چيزي بود:
هنگامي که به خواستگاري آمده بود,
مادرم به او گفت:" تو نمي تواني با دختر من ازدواج کني . دختر من هر روز صبح
که از خواب بيدار مي شود, تا قبل از اينکه مسواک بزند
يک نفر تخت خوابش را مرتب کرده و صبحانه اش را به همراه شير به اتاقش
برده است."
چمران گفت:" من نمي توانم براي ايشان مستخدم بگيرم. اما قول مي دهم
هميشه تخت خوابشان را مرتب کرده و صبحانه را در اتاق, روي تختشان بگذارم."
ايشان تا اواخر عمرشان اِصرار داشتند که رخت خوابم را خودشان مرتب و صبحانه
را نيز آماده کنند.
اين مطلب رو (که توي يک مجله ديده بودم) چندين بار خوندم و هر بار,
بيشتر از قبل ازش لذت بردم.
يادم افتاد به محبت کردن امام به همسرش و اون نامه ي محبت آميز.
از ديدن نامه ي امام خميني (ره) هم به شدت انگشت به دهن موندم!
اين نامه حضرت امام خميني (ره) در سن 31سالگي به خانمش هست
که در زمان عزيمت ايشان به عربستان براي انجام اعمال حج ، توي کشتي نوشته اند.
تصدقت شوم ، الهي قربانت بروم ، در اين مدت که مبتلاي جدائي
از آن نور چشم عزيز و قوت قلبم گرديدم متذکر شما هستم
و صورت زيبايت در آئينه قلبم منقوش است.
عزيزم، اميدوارم خداوند شما را به سلامت و خوش در پناه خودش حفظ کند.
حال من با هر شدتي که باشد مي گذرد ولي بحمدالله تا کنون هر چه پيش آمده خوش بوده
و الان در شهر زيباي بيروت هستم . حقيقتا جاي شما خالي منظره خوش دارد
. صد حيف که محبوب عزيزم همراه نيست که اين منظره عالي به دل بچسبد.
ايام عمر و عزت مستدام
تصدقت ، قربانت ، روح الله
مخلص کلام. محبت, اون چيزي نيست که ما انجام ميديم... خيلي زيبا تره! 


مخاطب خاص دارد:
چند وقتی است که فکر می کنم که نکند تو خود منی!
اصلآ چه تفاوتی دارد ؟؟ من ؟ تو؟ ما ؟ همه ی این ها فقط ضمیرند برای صدا کردن .
حتی نامت هم آن چیزی نیست که من در تو می بینم .بزرگتر از آنی که در یک اسم جا شوی.
می خواهم احساسم را بنویسم : دوستت دارم .
باز هم تکراری شد و همان دوستت دارم ساده .تو اما دست کم نگیر .
دوستت دارم

اومدم دست دردمان را مداوا کنم به قرص حساسیت داشتم و سرمفاصلم قرمز شدندو دستام
دیگه جمعه میرم سفر ولی جایی که ملائک در رفت و آمدند
دیگه ته جیبم داره عنکبوت تار میزنه همه را خرج کردم
امروز خیلی کار دارم امیدوارم به همشون برسم از خرید ماهی تا میوه وهفت سین !