سمفونی صبر

هوای شیراز چتدروز بارونی بود... آسمون وزمین انگار با هم عشقبازی میکردند.

یادگذشته هامثل بوی بهارنارنج تمام مشامم وپرکرده بودکاش می شدبرگردم به اونوقتهایی که

بهاربرام رنگ وبوی دیگه داشت کاش میشدچشمام ومی بستم وباز می کردم۱۵سال به عقب

می رفتم اما حیف حیف که هزاربار چشم برهم زدم واتفاقی نیافتاد!!!

نمی دونم احساسم وکجای زندگی جاگذاشتم که پرپرشدن برگ گل شمعدانی

اشکمودرنمیاره! نمی دونم دلم وکجا بستمش که اینقدر با اطمینان ومحکم از دیدن

زیبایی ها نمی لرزه انگارآهوی چشمام بره شدن که حوصله دویدن توی چمنزارعاشقی وندارند،

انگار پر پرواز خیالم وبا تیرو کمان مادیات زخمی کردند که دیگه توان پروازو برای رسیدن به یاد

و خاطره های عشق ندارند. ........ نه!

نه من نمی خوام اینهمه خشک و بی روح باشم ! دلم برای اشتباه کردن برای توبه کردن

برای گریه کردن برای ندانم کاری های خودم تنگ شده! خسته شدم از بس همون چیزی بودم

که مردم از من توقع داشتن!

به خاطر بسپار ...

نه هیچ انسانی دشمن توست و نه هیچ انسانی دوست تو ...

بلکه ... هر انسان ، معلم توست

.............................................................................

اینم حال من و شاگردام  برای فردا