دوست هایی که بدون مناسبت کادو می خرند، مثلا می گویند این شال پشت ویترین انگار

مال تو بود. یا گاهی دفتر یادداشتی، نشان کتابی، پیکسلی.

آدم هایی که ازسرچهارراه نرگس نوبرانه میخرندوباگل میروندخانه.

آدم های اس ام اس های آخر شب، که یادشان نمی رود

گاهی قبل از خواب، به دوستانشان یادآوری کنند که چه عزیزند،

آدم های اس ام اس های پرمهر بی بهانه، حتی اگر با آنها بدخلقی و بی حوصلگی کرده باشی.

آدم هایی که هر چند وقت یک بار ایمیل پرمحبتی می زنندکه مثلاً تو را می خوانم

و بعد هر یادداشت غمگین، خط هایی می نویسند که یعنی هستند کسانی که غم هیچکس

را تاب نمی آوردند.

آدم هایی که حواسشان به گربه ها هست، به پرنده ها هست.

آدم هایی که اگر توی کلاس تازه وارد باشی، زود صندلی کنارشان را به لبخند تعارف می کنند

که غریبگی نکنی.

آدم هایی که خنده را از دنیا دریغ نمی کنند، توی پیاده رو بستنی چوبی لیس می زنند

و روی جدول لی لی می کنند.

همین آدمها،چیزهای کوچکی هستندکه دنیاراجای بهتری می کنندبرای زندگی کردن...

مخاطب خاص دارد:

تو روز و شب منی

بی آنکه گاهی حتی بفهمم ،

در تمام افکار و شعر هایم

نوشته ها و خلوت هایم نشسته ای

بی آنکه بدانم از تو سرشارم

نه بی آنکه بدانم

بی آنکه قدر بدانم .....

تقدیم به معلمان عزیزازطرف این بچه های معصوم:

« ... با تو بی پرده بگویم که تو را

                                دوست می دارم تا مرز جنون......»