سمفونی صبر

سلام. قربونت برم آقا. خدا مي‌دونه چقدر دوستت دارم. خودت هم مي‌دوني. اگه قرار باشه

تو دنياي به اين بزرگي يه جا برم (با همه‌ي علاقه و ارادتي که به مکه و مدينه و کربلا و نجف و

صاحباشون دارم) ولي به خدا اونجا مشهد توهه. هر کي هر چي مي‌خواد بگه.

آقا به بعضي حرفام و کارام نگا نکن. مي‌دونم تاوانش رو بايد يه روزي بدم مگه خدا منو ببخشه،

به قلبم که نگاه مي‌کنم پر اسم "رضا"ست. تو "رضا" هستي ولي مطمئن نيستم که از من راضي

هستي بهتره بگم مطمئنم از من خيلي راضي نيستي روم سياه. ولي به يه چيز دلم قرصه. بگم؟

به اين که (با اين که قابل نيستم) منو دوست داري. اين جوري نيست!؟ حاضرم قسم بخورم.

مگه اين که دروغ باشه که مي‌گن دل به دل راه داره! اسمت که مي‌آد دلم مي‌لرزه.

کسي که از تو بخونه نمي‌تونم جلو اشکامو بگيرم. همون طور که الان نمي‌تونم بگيرم.

دست خودم که نيست!

دعوا یک طرف، هیجان تماشای دعوا یک طرف!